سفال امید؛ روایت بانوی فریمانی که با تسهیلات کمیته امداد کارآفرین شد
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی کمیته امداد، معصومه درویش، متولد ۱۳۷۷ و مادر یک پسر یک‌ساله، نمونه‌ای روشن از تأثیر تسهیلات اشتغال کمیته امداد امام خمینی (ره) در توانمندسازی زنان و ایجاد فرصت‌های پایدار شغلی است.
علاقه معصومه به هنر سفالگری از دوران تحصیل شکل گرفت. او در سال ۱۳۹۸، در حالی که هنوز دانشجوی رشته‌اش بود، در کلاس‌های آموزشی سفالگری شرکت کرد. همین دوره‌ها نخستین جرقه را در ذهن او ایجاد کرد تا به جای نشستن و انتظار برای یافتن شغلی دولتی یا کارمندی، خودش به دنبال راهی برای کارآفرینی و استقلال مالی برود.
با تکیه بر سرمایه اندک شخصی، چند کوره کوچک، قالب و مواد اولیه تهیه کرد و نخستین کارگاه سفالگری در فریمان را راه‌اندازی کرد. این آغاز ساده، سرآغاز راهی شد که بعدها نه تنها زندگی او بلکه مسیر شغلی ده‌ها نفر دیگر را نیز تغییر داد.
تسهیلات کمیته امداد؛ نقطه عطفی در مسیر کارآفرینی
سال ۱۴۰۲ برای معصومه درویش نقطه عطفی بود. او توانست با دریافت ۱۰۰ میلیون تومان تسهیلات اشتغال، کارگاه خود را توسعه دهد. این سرمایه حمایتی امکان خرید تجهیزات جدید، افزودن کوره‌های پیشرفته‌تر و گسترش فعالیت کارگاه را برایش فراهم ساخت.
اکنون، او سه کوره در اختیار دارد؛ دو کوره در کارگاه و یک کوره در خانه. به‌واسطه همین توسعه، بیش از هفت نیروی غیربومی به‌طور مستقیم در کارگاه مشغول به کار شده‌اند. نکته قابل توجه آن است که ۱۰ نفر از هنرجویان سابق معصومه نیز اکنون کارگاه‌های مستقل خود را اداره می‌کنند؛ یعنی کمک کمیته امداد تنها یک شغل ایجاد نکرده، بلکه زنجیره‌ای از فرصت‌های شغلی را به وجود آورده است.
با وجود این موفقیت‌ها، مسیر برای معصومه خالی از سختی نبوده است. او از همان ابتدا با مشکلات متعددی دست‌وپنجه نرم کرده است:
قطعی‌های مکرر برق که کار با کوره‌های برقی را با مشکل مواجه می‌کرد؛ فرسودگی تجهیزات به‌ویژه کوره‌ها که هزینه تعمیر و نگهداری بالایی دارند؛ کمبود فضای کارگاهی؛ او به دلیل افزایش اجاره‌بها مجبور شد کارگاه بزرگ خود را تخلیه کند و اکنون در کارگاهی کوچک با کمبود شدید فضا روبه‌روست و مشکل جذب نیرو؛ به علت نزدیکی به شهرک صنعتی، بسیاری از کارجویان ترجیح می‌دهند در آنجا مشغول شوند، در حالی که محیط کار معصومه محیطی دوستانه و خانمانه است.
با این حال، او هیچ‌گاه ناامید نشد. به‌گفته خودش: «درست است که شرایط سخت بود، اما هر بار به سفالی که از دل خاک شکل می‌گرفت نگاه می‌کردم، امید تازه‌ای می‌یافتم.»
کارگاه معصومه اکنون مشتریان ثابت دارد. او ماهانه حدود ۲۰۰ عدد پا سماوری سفالی سفارش می‌گیرد و بازار فروش محصولاتش رضایت‌بخش است. اما آنچه کار او را متفاوت می‌سازد، روحیه نوآوری است.
این بانوی کارآفرین در حال حاضر روی طرحی تازه کار می‌کند: ترکیب سفال با سنگ‌های قیمتی همچون زمرد و فیروزه. به گفته خودش: «می‌خواهم هنر سفالگری را با اصالت ایرانی سنگ‌های قیمتی پیوند بزنم. این ترکیب می‌تواند سفال را از یک محصول سنتی به یک کالای لوکس و هنری تبدیل کند.»
معصومه درویش هرگز حمایت خانواده‌اش را در این مسیر فراموش نمی‌کند. او از همسرش یاد می‌کند که در سه سال نخست فعالیتش به‌عنوان سرباز معلم در نزدیکی مرز افغانستان خدمت می‌کرد و حضور فیزیکی اندکی در کنار خانواده داشت. اما با این وجود، همیشه پشتیبان معنوی و حامی اصلی او بود.
به‌گفته معصومه، «اگر حمایت‌های خانواده و همسرم نبود، شاید هیچ‌گاه نمی‌توانستم این مسیر سخت را ادامه دهم.»
در طول این سال‌ها، رسانه‌ها نیز به سراغ معصومه رفته‌اند. او دو بار در برنامه‌های صدا و سیما، از جمله در «حولی همسده»، تجربه خود را با مردم به اشتراک گذاشته است. توصیه همیشگی‌اش به زنان و دختران جوان این است: «با مشکلات و سنگ‌اندازی‌های اقتصادی نباید ناامید شد. باید پشتکار داشت و کار را ادامه داد. هر سختی که تحمل می‌کنیم، در نهایت ما را قوی‌تر و موفق‌تر می‌کند.»
داستان معصومه درویش به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه تسهیلات اشتغال کمیته امداد می‌تواند نقطه آغاز تغییرات بزرگ باشد. او امروز با درآمدزایی پایدار و ایجاد اشتغال برای دیگران، نه تنها زندگی خود را متحول کرده، بلکه به الگویی برای زنان کارآفرین منطقه تبدیل شده است.
این نمونه روشن می‌کند که تسهیلات کمیته امداد صرفاً یک وام یا کمک مالی نیست؛ بلکه سرمایه‌ای اجتماعی است که می‌تواند چرخه‌ای از تولید، اشتغال و امید را در جامعه به حرکت درآورد.
معصومه درویش اکنون به دنبال یافتن فضای بزرگ‌تر و مناسب‌تر برای کارگاه است. او امیدوار است بتواند سوله‌ای با شرایط بهداشتی بهتر تهیه کند تا هم کیفیت تولیدات افزایش یابد و هم امکان آموزش هنرجویان بیشتری فراهم شود.
او می‌گوید: «رؤیای من این است که فریمان به قطب سفالگری در استان تبدیل شود. می‌خواهم دختران و زنان بیشتری به این هنر علاقه‌مند شوند و با آن برای خودشان استقلال مالی و هویت اجتماعی بسازند.»
ماجرای معصومه درویش، داستان بانویی است که از دل سختی‌ها و با تکیه بر علاقه و پشتکار، توانست مسیری نو بسازد. این مسیر البته بدون حمایت‌های کمیته امداد و اعطای تسهیلات اشتغال ممکن نبود. تسهیلاتی که به‌درستی در جای خود قرار گرفت، امروز ثمر داده و تبدیل به چراغ امیدی برای خانواده‌ای و الگویی برای جامعه‌ای شده است.
این بانوی جوان با کارگاه سفالگری خود نه تنها برای خود و خانواده‌اش زندگی جدیدی ساخته، بلکه الهام‌بخش دیگران نیز شده است؛ الهام‌بخش اینکه با امید، تلاش و حمایت‌های به‌موقع، می‌توان هر رؤیایی را به واقعیت تبدیل کرد.
