کمیته امداد یکی از ارگان‌ها و نهادهایی است که حمایت و دست‌گیری از افراد بی‌بضاعت و محروم در جامعه را به‌صورت حداقلی بر عهده دارد.
از وظایف ذاتی و تعریف شده این نهاد و فلسفه اولیه آن در جهت یاری‌رساندن و کمک به اقشار محروم می‌باشد و به‌طور طبیعی و سیستماتیک با افراد و اقشاری در جامعه مواجه می‌باشد که متأسفانه از حداقل‌های یک زندگی آبرومند و طبیعی برخوردار نمی‌باشند و شرایط سخت و ناگواری بعضاً بر این افراد در جامعه حاکم بوده و از آن همچنان رنج می‌برند.
در واقع کمک به سائل و فقیر از یکی احکام الهی است و خوشبختانه کمیته امداد بخش سازمانیِ این کار را به عهده گرفته‌است اما اگر بخواهد این کار به سامان واقعی برسد، باید در مردم جوشش انفاق به وجود بیاید. اگرچه بودجه‌ی دولت و کمک دولتی حتما لازم است اما آن جوشش اصلی که مانع خشکیدنِ حتّی یک لحظه‌ی جریان خواهد بود، مردم هستند که با انفاق موجب جوشش خواهند شد. بنابراین، روح انفاق و نیکوکاری بایستی در جامعه توسعه پیدا کند و جزو ایمان مردم بشود و هرکس بنا را بر این بگذارد که در اموالش برای محرومان حق قائل باشد؛ یعنی این را حق آنها بر خودش بداند.
در قران نیز خداوند می فرماید: «او در مال شما حق دارد؛ «حقّ للسّائل و المحروم»» و نمی‌گوید که شما به دیگری تفضل می‌کنید؛ و در جای دیگر می‌فرماید: «حقّ معلوم. للسّائل والمحروم» به‌هرحال، ما در جامعه‌ی اسلامی باید این را به عنوان یک فرهنگ در بیاوریم.
همان گونه که امام عزیزمان با اندیشه و تفکر دینی و فقهی خودشان، پس از پیروزی انقلاب در آن شرایط سخت بحرانی و مدیریتی به فکر نیازمند.

یادداشت