به گزارش پایگاه اطلاع رسانی کمیته امداد، در قلب گلبهار، زنی سرپرست خانواده با اراده‌ای استوار سال‌هاست با تلاش و پشتکار زندگی خود و فرزندانش را می‌چرخاند. فرانگیس عسگری، متولد سال ۱۳۴۱، مادری است با سه فرزند؛ یک دختر با نیازهای ویژه ذهنی و دو پسر تحصیل‌کرده، که یکی دکترای حقوق دارد و دیگری مهندس عمران است. زندگی او پس از جدایی از همسر، با فشار مضاعف اقتصادی همراه شد؛ اجاره خانه، تأمین هزینه‌های زندگی و آموزش فرزندان، همه مسئولیت‌هایی بودند که بر دوش او قرار گرفتند. با این حال، فرانگیس با عزم راسخ مسیر خودکفایی اقتصادی را انتخاب کرد و توانست با مهارت و پشتکار، مسیر زندگی خانواده را به سوی استقلال هدایت کند.

فرانگیس از سال ۱۳۶۶ وارد حرفه خیاطی و بافندگی شد. در ابتدا این حرفه را به عنوان شغل جانبی انتخاب کرد، اما با گذر زمان و افزایش نیازهای اقتصادی خانواده، خیاطی را نیز به فعالیت‌های خود افزود. او در توصیف آغاز مسیرش می‌گوید: «آن زمان فقط می‌خواستم زندگی خانواده‌ام بگذرد، اما به مرور فهمیدم که می‌توانم کاری کنم که هم زندگی خودمان پیش برود و هم دیگران از آن بهره‌مند شوند.» این جمله نه تنها بیانگر تلاش و اراده اوست، بلکه نشان می‌دهد که فرانگیس همواره نگاه وسیع‌تری به کار و نقش خود در جامعه داشته است.

پس از سال‌ها تلاش، فرانگیس با سرمایه شخصی کارگاه تولیدی خود را راه‌اندازی کرد؛ کارگاهی که نه تنها محل تولید لباس و محصولات با کیفیت است، بلکه مرکز آموزش مهارت برای جوانان و خانواده‌های نیازمند نیز محسوب می‌شود. او باور دارد که توانمندسازی اقتصادی تنها با تولید و فروش امکان‌پذیر نیست، بلکه انتقال مهارت و آموزش نیروی کار، مهم‌ترین بخش این مسیر است. «هر بار که یکی از شاگردانم اولین حقوقش را گرفت و توانست به خانواده‌اش کمک کند، حس کردم تمام سختی‌هایم ارزشمند بوده‌اند»، این جمله‌ای است که فرانگیس بارها در گفتگوهایش با خبرنگاران بیان کرده است.

کارگاه فرانگیس دارای حدود ۲۰ تا ۲۲ دستگاه خیاطی است، شامل دستگاه‌های میان‌دوز و اتوماتیک. نزدیک به ۲۰ نفر به صورت مستقیم و غیرمستقیم در این کارگاه مشغول به فعالیت هستند. با وجود تجهیزات و نیروی انسانی، محدودیت سرمایه و مشکلات بازار موجب شده که تولید کارگاه همیشه با چالش مواجه باشد. فرانگیس توضیح می‌دهد: «با وجود اینکه تجهیزات کافی داریم و نیروهای با استعداد در کنارمان هستند، گاهی مواد اولیه کافی برای تولید نداریم و مجبور می‌شویم منتظر سرمایه جدید بمانیم.» این جمله تصویر روشنی از مشکلات روزمره یک زن سرپرست خانوار را که هم تولید می‌کند و هم مسئول اداره خانواده است، ارائه می‌دهد.

فرانگیس یک بار از کمیته امداد تسهیلات ۱۰۰ میلیون تومانی دریافت کرده است. این مبلغ هرچند به عنوان کمک اولیه دریافت شد، اما برای توسعه کارگاه و ایجاد اشتغال پایدار کافی نبود. او می‌گوید: «آن پول فقط برای خرید چند دستگاه خیاطی و مقداری پارچه کافی بود. برای اینکه بتوانیم چند نفر دیگر را استخدام کنیم و تولید را گسترش دهیم، نیاز به حمایت بیشتر داریم.» فرانگیس باور دارد که تسهیلات هدفمند و کم‌بهره می‌توانند مسیر توسعه اقتصادی خانواده‌های توانمند و ایجاد اشتغال پایدار را هموار کنند و اثرات مثبتی در جامعه داشته باشند.

یکی از مشکلات اصلی فرانگیس، کمبود نیروی انسانی ماهر و با انگیزه است. او با لحنی آمیخته با ناراحتی توضیح می‌دهد: «چندین بار نیرو از کمیته امداد آوردیم، اما انگیزه کافی نداشتند. بعضی‌ها حتی حاضر نبودند زیر نور آفتاب یا در شرایط ساده کار کنند. این باعث شد خودم مجبور شوم بیشتر کارها را انجام دهم تا تولید متوقف نشود.» علاوه بر این، فرآیندهای اداری پیچیده برای دریافت تسهیلات و حمایت‌های مالی، مانع استفاده مؤثر از این کمک‌ها شده است. فرانگیس تاکید دارد که وام‌ها باید مستقیم به تولیدکنندگان واقعی برسند و همراه با آموزش و مشاوره کسب‌وکار ارائه شوند تا اثرگذاری آن افزایش یابد.

با این حال، فرانگیس همچنان امیدوار است. او معتقد است که با حمایت هدفمند کمیته امداد، می‌تواند علاوه بر تأمین معیشت خانواده، برای جوانان و خانواده‌های نیازمند نیز فرصت شغلی ایجاد کند. چشم‌انداز او روشن است؛ توانمندسازی اقتصادی خانواده و حمایت از فرزندان، آموزش مهارت و ایجاد اشتغال پایدار، توسعه برند ایرانی و حفظ پایداری کارگاه.

او می‌گوید: «اگر وام و سرمایه لازم را داشته باشیم، می‌توانم چند نفر دیگر را استخدام کنم و آموزش بدهم. این یعنی خانواده‌های بیشتری از تولید ما بهره‌مند شوند.»

تجربه فرانگیس نشان می‌دهد که تسهیلات کمیته امداد زمانی مؤثر است که به صورت هدفمند، کم‌بهره و همراه با نظارت مستمر ارائه شود. او پیشنهاد می‌دهد وام‌ها مستقیماً به کارگاه‌ها داده شود، پیگیری مستمر نحوه استفاده از وام انجام گیرد، آموزش و جذب نیروی انسانی با انگیزه حمایت شود و بازدید و نظارت مستمر از کارگاه‌ها صورت گیرد. این اقدامات می‌تواند اثرگذاری تسهیلات را افزایش دهد و توان اقتصادی خانواده‌های نیازمند را تقویت کند.

یکی دیگر از چالش‌های فرانگیس، مشکلات فروش محصولات کارگاه است. او توضیح می‌دهد: «امسال تولید زیادی داشتیم، اما مشتریان کم بودند. مجبور شدیم محصولات را نگه داریم و دوباره سرمایه محدودمان صرف خرید پارچه و تجهیزات شود.» این مسئله نشان می‌دهد که حتی با حمایت مالی، بدون آموزش‌های بازاریابی و مدیریت تولید، کارگاه‌ها نمی‌توانند به طور پایدار فعالیت کنند.

فرانگیس همچنین به نقش کارگاه در آموزش و توانمندسازی دیگران تاکید دارد. او می‌گوید: «هدف من فقط تولید و فروش نیست، بلکه آموزش مهارت و ایجاد فرصت شغلی است. می‌خواهم هر جوانی که وارد کارگاه می‌شود، بتواند زندگی خود را بسازد و نان حلال به خانواده‌اش برساند. این تسهیلات اگر درست استفاده شود، می‌تواند این رؤیا را محقق کند.»

او بارها برای دریافت وام مراجعه کرده است، اما فرآیندهای طولانی و ناکافی بودن تسهیلات، انگیزه او و دیگر تولیدکنندگان واقعی را کاهش داده است. فرانگیس باور دارد که اگر نهادهای حمایتی بتوانند با پیگیری دقیق، تسهیلات را مستقیم به تولیدکننده واقعی برسانند، اثرگذاری آن چند برابر خواهد شد.

با وجود مشکلات متعدد، فرانگیس همچنان امیدوار است و بر این باور است که با توکل به خدا و حمایت کمیته امداد، اهداف اقتصادی و اجتماعی خود را محقق خواهد کرد. او نمونه‌ای زنده است از اینکه چگونه تلاش، مهارت و حمایت هدفمند می‌تواند زندگی یک زن سرپرست خانوار و خانواده‌اش را متحول کند و مسیر اشتغال و توانمندسازی اقتصادی را برای دیگران نیز فراهم سازد.

فرانگیس تاکید می‌کند که هدف اصلی او آموزش مهارت و ایجاد فرصت شغلی است، نه صرفاً کسب درآمد. او می‌گوید: «می‌خواهم کارگاه تبدیل به مرکزی شود که هر جوانی که وارد آن می‌شود، بتواند زندگی خود را بسازد و به خانواده‌اش کمک کند. حمایت کمیته امداد اگر درست استفاده شود، می‌تواند این هدف را محقق کند.»

در نهایت، روایت فرانگیس عسگری نشان می‌دهد که توانمندسازی اقتصادی زنان سرپرست خانوار و خانواده‌های نیازمند، تنها با حمایت هدفمند و مؤثر نهادهای حمایتی امکان‌پذیر است. با تلاش و پشتکار، فرانگیس نه تنها مسیر استقلال اقتصادی خود را هموار کرده، بلکه الگویی برای جامعه ساخته است که نشان می‌دهد حمایت صحیح می‌تواند زندگی فردی و اجتماعی را متحول کند و چرخه اشتغال و تولید را تقویت نماید.